Marte verde

Segunda entrega da triloxía marciana de Kim Stanley Robinson, publicada en 1994 e gañadora dos premios Hugo e Locus dese ano.

Despois do fracaso da revolución de 2061, os supervivintes dos primeiros cen poboadores de Marte están na clandestinidade esperando tempos mellores. O planeta ten xa moitas cidades e gran poboación. As tarefas de terraformación avanzan: a atmosfera é cada día máis densa e a temperatura media ambiente sube e está próxima aos cero graos celsius. Liques modificados xenéticamente liberados no chan sobreviven na superficie. Nalgunhas zonas mesmo resisten outros vexetais (musgos, cereais e algunhas arbores). Hai proxectos de inundar grandes cráteres para formar mares e océanos. Os seres humanos aínda necesitan vivir baixo cúpulas, pero o tempo en que sexan capaces de resistir no exterior está proximo.

Na Terra, as grandes compañías transnacionais  convertense en metanacionais: poucas e moi poderosas. Son propietarias dos países. Estes son, ao tempo, os seus clientes e os seus vasallos. Estas compañías pretenden repetir a situación en Marte: desexan ser as propietarias do planeta e, por tanto, dos seus recursos mineiros. A autoridade das Nacións Unidas é so nominal. A ONU é un títere nas mans das metanacionais.

Fronte a esta situación, os primeiros cen, moitos poboadores chegados con posterioridade e as novas xeneración de nados en Marte forman a resistencia. Non teñen as mesmas opinións, sobre todo no que se refire á terraformación. So lles une a oposición ao dominio comercial, político e militar de Marte por parte das metanacionais.  O xerme da revolución está plantado...

Nesta segunda parte, reconstrúese o ascensor espacial derribado na anterior. Os rebeldes, que na primeira parte fixeron desaparecer o satélite Fobos, agora fan o mesmo con Deimos mediante un inxenioso mecanismo. A enxeñería de cúpulas, edificios, pontes, vías de trens, vehículos terrestres e voadores, non coñeze límites. A xeoloxía de Marte (areoloxía), moi cambiada polos seres humanos, volve ter gran presenza. Ademais temos unha incipiente flora no planeta. As persoas viven 150 anos ou máis grazas a o tratamento xerontolóxico. Os primeiros seres humanos nados en Marte son moito máis altos e esbeltos debido a menor gravidade. É dicir, moita ciencia.