La caída de Hyperion

Continuación da novela anterior (Hyperion) que forma con ela unha unidade. A trama queda pendente na primeira parte e resólvese nesta segunda. Probablemente se publicou separadamente debido a gran extensión que tería de ser publicada conxuntamente. Esta segunda parte acadou o premio Locus de 1991 e foi finalista dos Hugo e Nebula.

Nesta continuación chegamos a entender a relación entre as peregrinacións ás Tumbas do Tempo e os enfrontamentos cos exters (os do exterior, etnia humana que leva varios séculos separada do resto) e coas intelixencias artificiais (IA). A base das contribucións dos distintos persoaxes, o lector consegue unha visión global da situación.

A acción sitúase arredor do século XXVIII. A Terra foi destruída hai, alomenos 500 anos, como resultado dun incidente denominado o erro de Kiev, (Kiev é a capital de Ucrania, lémbrese que Chernóbil está en Ucrania. O accidente de Chernóbil foi en 1986, as novelas son de 1989). Boa parte dos avances científicos e técnicos (notablemente o teleyector: transporte instantáneo) foron atopados polas IA e regaladas á humanidade.

A novela propón reflexionar sobre varios asuntos: a capacidade de superación e esforzo fronte a comodidade e a vida resolta; o respecto á naturaleza fronte a modificación da naturaleza para adaptala ás nosas necesidades ou intererese; a lealdade á patria, ao grupo ou á especie; a naturaleza dun ser ou intelixencia superior e a ética da actuación dese ser superior e dos humanos fronte ao ser superior...

Se a imaxe da portada da novela anterior era horrible, nesta segunda parte consegue superalo ampliando a parte máis fea da mesma.